با سلام.

از امروز هفت روز دیگر تا روز برگزاری همایش شیرخوارگان حسینی باقی مانده است. در مدت باقیمانده، تلاش میکنیم تا هر روز با ارائه مطلبی کوتاه از شهادت و کرامات باب الحوائج کوچک کربلا، قدم به قدم با حال و هوای دلنشین تر، به استقبال این همایش بزرگ برویم. امیدواریم بتوانیم در ادای حق مطلب موفق باشیم.

مطلب امروز را به مختصری از کیفیت شهادت این سرباز کوچک امام حسین(ع) اختصاص دادیم."عبدالله بن الحسین"، طفل شیرخوار امام حسین(ع)، مشهور به "علی اصغر" بود. نام مادر ایشان "رباب" بوده است. حاصل ازدواج رباب با حضرت امام حسین(ع) نازدانه ی دیگری به نام "سکینه" نیز بوده است.

از مصائب بزرگ روز عاشورا و حوادث مسلّم این روز، شهادت طفل شیرخوار امام حسین(ع) است که توسط سپاه عمر سعد با کمال بى رحمى و در آغوش امام(ع) به شهادت رسید. 

از طرف دیگر، برخى مورخان و مقتل نگاران، اصل تیر خوردن و شهادت او را به اختصار بیان کرده و بعضى دیگر گفته اند که در کنار خیمه در آغوش امام(ع) هدف تیر قرار گرفت.

گروه سوم، گزارش کرده اند که امام(ع) او را در برابر سپاه کوفه گرفت و تشنگى او را مطرح کرد و در این هنگام روى دست امام(ع) با تیر دشمنان به شهادت رسید.

با به شهادت رسیدن جوانان بنی هاشم و یاران حضرت حسین علیه السلام، امام خود، با تمام وجود برای رزم با دشمن، به سویشان رفت در حالیکه بانگ می زد:

آیا مدافعی هست که از حرم رسول خدا صلی الله علیه وآله دفاع کند؟ آیا موحدی هست که به خاطر ما از خدا بترسد؟ آیا فریاد رسی هست که با امید به خدا به فریاد ما برسد؟ آیا یاوری هست که با امید به آنچه در نزد خداست به یاری ما بشتابد؟

در این هنگام از میان بانوان در خیمه شیونی بر خاست پس امام علیه السلام به کنار خیمه رفته و خطاب به زینب علیها السلام فرمود کودکم را بیاورید تا با او خداحافظی کنم.

حضرت کودک را گرفت تا ببوسد. در این زمان حرمله بن کاهل اسدی لعنة الله علیه، به سوی او انداخت تیر به گلویش نشست و آن را گوش تا گوش شکافت.  سپس حضرت خون نازدانه ی خود را به سوی آسمان پاشید. حضرت امام محمد باقر علیه السلام فرمود: که قطره ای از آن خون به زمین نیفتاد باز نگشت.

پس از آن، امام حسین (ع) فرمود:

"خدایا تو حکم نما بین ما و مردمی که ما را دعوت نمودند تا ما را یاری کنند و اکنون ما را می کشند".

در همان حال که خون حضرت علی اصغر علیه السلام را به سوی آسمان می پاشید صدایی از عالم غیب شنید که می گفت : یا حسین علیه السلام! به ما واگذار علی اصغر علیه السلام را که دایه اش در بهشت منتظر است.

حضرت فرمود: "این مصیبت نبز بر من آسان است زیرا خدای تعالی آنرا می بیند"

جرجی زیدان یکی از نویسندگان مشهور مسیحی در کتاب خود درباره‌ی این طفل شیرخوار می‌نویسد: «شهادت این طفل بی گناه، مظلومیت حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام را ثابت می‌کند.  چرا که اگر شهادت این طفل نبود، امکان داشت دستگاه تبلیغاتی بنی‌امیه واقعه عاشورا را طوری دیگر و وارونه جلوه دهد و بگویند ای مردم این‌ها مردانی مسلح بودند که برای تصاحب قدرت و حکومت دست به مبارزه زده‌اند و ما باتمام قدرت در مقابل آن‌ها ایستاده‌ایم. ولی شهادت حضرت علی اصغر علیه‌السلام این نقشه دستگاه تبلیغات بنی‌امیه را نقش بر آب کرده است. هر انسانی به هر آئین و مذهبی این سئوال را از بنی‌امیه می‌کند که طفل شیرخوار گناهی نداشت که شما او را کشتید. 

مورخین اسلامی از قبیل: ابن شهر آشوب در مناقب، ابن نما حلی در مثیرالاحزان، سید در لهوف، ابن کثیر در البدایه و النهایه، قرمانی در اخبار الدول، میرزا محمد تقی سپهر در ناسخ التواریخ، ابوالفرج اصفهانی در مقاتل الطالبین، عبدالرزاق موسوی مقرم در مقتل الحسین علیه‌السلام و علامه سید حسن امین در اعیان الشیعه و ... قضیه فرستادن خون گلوی علی اصغر علیه‌السلام به آسمان را نقل نموده‌اند.

اما اینکه چرا خون مقدس علی اصغر علیه‌السلام به زمین برنگشت برای شیفتگان آن حضرت جای سئوال است؟ برای پاسخ به این سئوال شاید بتوان گفت برنگشتن آن خون مقدس بدین دلیل بوده که در حکمت حقه حقیقیه، مقرر و مذکور است که اجسام لطیفه مایل به محیط می‌باشد چنان که اجسام کثیفه میل به مرکز و سفل می‌نمایند پس آن خون لطیف به محیط میل نمود.( اکلیل المصائب/ ص 66)

و یا سِرش این است که این خون نمی‌بایست به زمین برگردد چرا ملائکه آسمان می‌خواستند خون را در شیشه‌ای بهشتی تحفه و هدیه به سوی جنت ببرند چنانچه این مطلب در زیارت چهارم تحفه الزائر وارد شده است.( وقایع الایام/ ص 515)

و یا سِرش این است که اگر خون علی اصغر علیه‌السلام به زمین می‌ریخت عذاب نازل می‌شد، چنانچه بعضی مورخین نقل نموده‌اند.

و شاید سرّ مسئله این باشد، که خون آن مظلوم، نفیس ترین و محکم ترین سند مظلومیت امام حسین علیه السلام بود و لذا می بایستی در بهترین جایی آنرا نگهداری کند و به امانت بسپارد تا روز قیامت بتواند از آن استفاده کند و زمین و زمینیان قابلیت امانتداری چنین امانتی را نداشته لذا آنرا به آسمان فرستاد و آسمانیان نیز با افتخار، امانتدار حسین(ع) شدند...

 در پناه خدا