به فرمودهٔ مولی متقیان امیر المؤمنین علی(ع): فقدان پیامبر(ص)، اعظم مصائب است و چیزی با مرگ پیامبر(ص) قطع شد که با مرگ احدی قطع نشد. (منظور نزول آیات قرآن و فرود فرشتهٔ وحی بود)

حمد و ستایش خداوندی را که با ارسال پیامبران، انسان‌ها را از ورطهٔ هلاکت نجات بخشیده و با ختم نبوّت به وسیلهٔ محمّد مصطفی(ص) به او کرامتی دیگر بخشید. نبی مکرّم اسلام شخصیت بزرگی که گفتار و دستور نیک را تؤامان با عمل صالح نمود و به این وسیله توانست وحشی‌ترین اقوام بَدوی را به سوی خود کشانده و از آن‌ها انسان‌های نمونه بسازد. هرچند رفتار عملی پیامبر اسلام نقش اصلی را در هدایت انسان‌ها به شاهراه کمال داشت، اما باید اذعان نمود که گفتار و سخنان آن حضرت نیز، در رسیدن به این مهم نقش به سزایی داشت.

بارها و بارها مشرکان از نزدیک شدن افراد به رسول خدا و شنیدن سخنان او منع و از آن هراس داشتند؛ زیرا خود تأثیر شگرف کلمات آن حضرت را دیده و بارها ناخواسته حلاوت و شیرینی گفتار آن حضرت را حتی سخت‌دل‌ ترینشان چشیده بودند. کلمات دُرّگونهٔ حضرتش که جان مایه‌های آن برگرفته از سرچشمهٔ لایزال علم الهی بود و از کسی شنیده می‌شد که نمونهٔ عملی و تندیس مقدّس اخلاق کامل و صاحبِ تمامیِ مکارم اخلاقی بود، همچون معجزهٔ جاودانه‌اش، قرآن کریم،‌ ابدی و مانا گشت و سینه به سینه در میان نسل‌ها جاودانه شد.

خداوند عزّوجل در قرآن کریم می فرماید: «و ءاتکُمٌ الرَّسول فَخُذُوه: هر چه این پیامبر می‌گوید من گفته‌ام» و در سوره احزاب آیه 21 می فرماید: «لقد کان لکم فی رسول الله اسوةٌ حَسنة: این پیامبر برای مردم  الگوی قابل تأسّی است، الگوی قابل پیروی است.» پس هرگز نگوییم ما کجا و شخصیت والای پیامبر کجا؟!

کتاب شریف "نهج الفصاحه" محتوی قسمتی از سخنان گهربار و گران‌سنگ آن حضرت بوده که غالباً در حوزهٔ اخلاقیات است. حال که خداوند مهربان، بر ما منّت نهاده و ما را به عنوان امّت رسول مکرّم اسلام مفتخر کرده است به جاست که با مطالعه حکمت‌ها و خطبه‌های جاری شده بر زبان حبیبُ الله به افکار و رفتارمان سامانی دوباره ببخشیم و بیش از پیش خودمان را به اشرفِ انسان نزدیک کنیم.

چند مورد از احادیث رسول اکرم(ص) را در دو موضوع خداشناسی و دعا به دل می‌سپاریم.

خداشناسی:

·         هر که دیدار خدا را دوست دارد، خدا دیدار وی را دوست دارد و هرکه دیدار خدا را ناخوش دارد خدا نیز دیدار وی را ناخوش دارد.

·         هر که برای خدا دوست دارد و برای خدا دشمن دارد و برای خدا عطا کند و برای خدا منع کند به کمال ایمان رسیده است.

·         مردم همه عیال خدایند و محبوب ترین کسان پیش خداوند کسی است که برای عیال وی سودمندتر باشد.

·         دو خصلت است که نیک‌تر از آن نیست ایمان به خدا و سودمند بودن برای بندگان خدا.

·         وقتی خداوند برای بندهٔ خویش نیکی خواهد کیفر او را در دنیا می‌دهد و وقتی برای او بد بخواهد گناه وی را می‌گذارد که در روز رستاخیز کیفر دهد.

 

دعا:

·         خداوند با حیا و بخشنده است وقتی مردی دستهای خود را به سوی او بلند کرد شرم دارد که آن را خالی و نومید بازگرداند.

·         هر که دوست دارد خدا هنگام سختی و مصیبت دعاوی وی را اجابت کند، هنگام گشایش دعا بسیار کند.

·         همهٔ اعمال خیر یک نیمه عبادت است و دعا نیمهٔ دیگر و چون خداوند برای بنده‌ای خیر خواهد او را به دعا متمایل کند.

·         هر بندهٔ مؤمنی که در غیاب برادر خویش برای وی دعا کند فرشته گوید برای تو نیز نظیر آن باد.

·         قضا جز به دعا دفع نشود و چیزی جز نیکوکاری عمر را افزون نکند.

 

از دعاوی آن محبوبِ دل است به درگاه خداوند:

خدایا از گناه و جهالت و افراط‌کاریِ من و آنچه بهتر از من میدانی درگذر. خدایا خطاو عمد و شوخی وجدیّ من همه را ببخش.خدایا گناهان سابق و لاحق و نهان و عیان مرا عفو کن. خدایا از ترس خود آنقدر نصیب ما ساز که میان ما و نافرمانی تو حائل شود، و از طاعت خود آنقدرکه ما را به بهشت برساند و از یقین آنقدر که مصیبت های جهان را بر ما آسان کند و ما را تا هنگامی که زنده می‌داری از چشم و گوش و نیروی خود بهره‌ور ساز و آن را تا آخرین لحظه برای ما محفوظ دار و انتقام ما را از کسانی که به ما ستم کرده‌اند بگیر و ما را بر کسانی که با ما دشمنی می‌کنند پیروز ساز و مصیبت ها را در دینمان قرار مده و کار دنیا را بزرگترین غم ما و نهایت دانشمان مساز و کسی را که بر ما رحم نمی‌کند بر ما مسلط مگردان.

اللهمّ العَن اوّل ظالمٍ ظَلمَ حقّ مُحمدٍ وَ آل محمد                 

 

                                                                    به نیّتِ نشر اسلامِ عزیز