3) عزّت‌مندی و عزیزپروری

یکی از مختصات جامعه مهدوی، بنیان گذاری آن بر فضائل انسانی و اخلاقی از جمله عزّت و اقتدار است. دولت مهدوی و سیره حکومتی حضرت بر اساس عزّت رقم میخورد. در همین زمینه در دعای افتتاح می‌خوانیم:

(الّلهمَّ إنّا نَرغَبُ إلیکَ فی دولةٍ کریمةٍ تُعِزُّ بها الاسلام و أهلهُ...) "خدایا، مشتاقانه مسألت داریم که دولتی با شکوه برانگیزی که در آن اسلام و اسلامیان را عزّت بخشی..."

یکی از القاب امام عصر مُعِزّ (عزّت بخش) می‌باشد، چنانچه در دعای ندبه می‌خوانیم:

(أین مُعِزُّ الأولیاء ...) "کجاست عزت دهنده دوستان ..."

در یک خانواده سالم و پویا نیز هدفی جز عزیزپروری و ایجاد روحیه عزّت‌مندی وجود ندارد، چرا که عزّت نفس عبارت است از احساس ارزشمند بودن که این احساس مثبت از مجموع اندیشه‌ها، احساسات، عواطف و تجربیات انسان در طول زندگی او بدست می‌آید. عزّت نفس از نیازمندی‌ها و صفات ویژه انسان در میان همه موجودات است.

به نظر کارشناسان مسائل تربیتی و روانشناسان، بخش عمده‌ای از مشکلات انسان در رابطه با ضعف و یا فقدان عزّت نفس بروز می‌کند.

عزّت نفس از مهمترین مؤلفه‌های هویت اجتماعی است و به تعبیری سپری فرهنگی در مقابل اضطرات و آفات اجتماعی به شمار می‌رود.

ارتباط متقابل میان عزّت نفس و تصور فرد از توانایی‌های خود، امری مسلم است و بدان معناست که اگر عزّت نفس فرد کاهش یابد، احساس ضعف و ناتوانی در او به وجود می‌آید و برعکس، چنانچه میزان احساس عزّت نفس در فردی افزایش یابد، احساس توانمندی و ارزشمند بودن در وی احیاء می‌گردد و تلاش او برای کسب موفقیت فزونی می‌یابد، سلامتی اش تضمین می‌شود و ارتباطات جمعی او رشد ‌می‌یابد.

ع.س.حسینی