در دوره‌ی نامزدی حسن را کم می‌دیدم. حتی خرید نمیرفتم. وسط امتحان‌های نهایی بود. فقط برای انتخاب حلقه رفتم و یک حلقه باریک انتخاب کردم.
کلا اهل طلا خریدن نبودم. بعد از عروسی تا آخر زندگیمان طلا نخریدیم. مگر یک گردنبند که هدیه حسن بود؛ برای به دنیا آمدن پسرم امین به من. همان که دلخوریم بابت خونسردیش قبل از زایمان را از ذهنم برد.
بعد از چند سال زندگی توی دو اتاق بالاخره ارتش خانه‌ای به ما داد که آشپزخانه و پذیرایی داشت با یک حال بزرگ. برای خانه‌مان پرده خریدیم؛ آن هم از پارچه‌های ارزان، شش تا صندلی آهنی هم داشتیم با روکش مشمایی. خودم پرده ها، رومیزی، گلدان‌ها و دستگیره‌های پنجره‌ها را با پاپیون بنفش تزیین کرده بودم.
بعد از آن وقتی خدا نرگس خاتون را به ما هدیه داد؛ به شیراز منتقل شدیم. آنجا هم دختر دومم افرا به دنیا آمد. دیگر خانه بزرگ و قشنگی داشتیم. حیاط خانه‌مان پر از درخت نارنج بود. عصرها عطر نارنج آدم را دیوانه میکرد.
حسن صبح‌های جمعه بچه‌ها را میبرد کوه. من حوصله کوه نوردی نداشتم. وقتی برمیگشت حتما برایم از کوه، گل‌‌های وحشی یا بوته‌های طلایی می آورد. گل معمولی نبود. معلوم بود حسابی گشته تا آن را پیدا کند.
زمان گذشت تا حسن 40 ساله شد. آن موقع هنوز هم کف پوش خانه‌مان یک موکت بود. چند تا میز داشتیم که صندوق پرتقال بود؛ رومیزی‌هایش را از سر پارچه‌های پرده دوخته بودم. با آن رومیزی‌ها قشنگ شده بودند. دکور اتاق‌هایمان را هم از روی عکس‌های مجله چیده بودم. یک صفحه که دکوراسیون ارزان و ساده‌ای را طراحی کرده بود. با این کارها خانه را زینت میدادم.
حسن کارش توی ارتش بود، اما نزدیک انقلاب که شد برای اینکه خودش آدم انقلابی بود؛ استعفا داد تا روبروی مردم نایستد. هرکس در ارتش بود باید مقابل مردم در راهپیمایی و دیگر موارد می ایستاد. وقتی انقلاب پیروز شد چند نفر از مأمورین آمدند درخانه ما تا حسن را برای بررسی سوابقش ببرند. من خیلی نگران شدم اما حسن که میدانست دست از پا خطا نکرده است و توکلش به خدا بود، آرامش داشت. نکته جالب در ورود مأمورین به منزل ما این بود که با تعجب سؤال کردند: «اینجا منزل سرهنگ آبشناسان است؟» قبل از انقلاب خانه سرهنگ‌ها مثل کاخ بود اما خانه ما...
